ارتباط سواد سلامت با فرهنگ سازمانی در کارکنان دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان
مصطفی صادقی۱، الهام شکیبا۲*، منور نادری۳
۱. استاد، گروه دندانپزشکی ترمیمی، دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان، رفسنجان، ایران
۲. دانشجوی دکترای آموزش عالی، دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان، رفسنجان، ایران
۳. کارشناس ارشد، علم اطلاعات و دانش‌شناسی، معاونت علم و فناوری، دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان، رفسنجان، ایران
* نویسنده مسئول: الهام شکیبا
آدرس: رفسنجان خیابان مفتح غربی، دانشکده دندانپزشکی
تلفن: ۰۳۴۳۴۲۸۰۱۳۳ Email: shakibae7@gmail.com چکیده:
مقدمه: فرهنگ سازمانی می‌تواند بر اطلاعات سلامت اثر مثبتی داشته باشد و گنجاندن آن در بحث سواد سلامت بر شناخت سلامت به عنوان یک مفهوم فرهنگی تأثیر دارد. بنابراین هدف این پژوهش تعیین رابطه سواد سلامت با فرهنگ سازمانی کارکنان دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان در سال ۱۳۹۷ بود.
روش بررسی: این پژوهش توصیفی-تحلیلی به صورت مقطعی و بر روی ۱۳۷ نفر از کارکنان دانشکده‌ها و سازمان مرکزی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان که به روش سرشماری انتخاب شده بودند، انجام شد برای گردآوری داده‌ها از پرسشنامه سواد سلامت و فرهنگ سازمانی استفاده گردید. از آزمون‌های آماری کای دو، ضریب همبستگی پیرسون و واریانس یک طرفه برای تحلیل داده‌ها استفاده شد. داده‌ها وارد نرم‌افزار آماری SPSS نسخه ۲۱ شدند.
یافته‌ها: میانگین سنی شرکت‌کنندگان در مطالعه ۳۸/۹ سال بود. بیشترین میانگین امتیاز سواد سلامت و فرهنگ سازمانی به ترتیب مربوط به فهم و مشارکت و کمترین به ترتیب مربوط به تصمیم‌گیری و انطباق‌پذیری بود. وضعیت سواد سلامت افراد در رابطه با فرهنگ سازمانی خوب بود. هر چهار بعد فرهنگ سازمانی با بعد تصمیم‌گیری و ارزیابی سواد سلامت ارتباط معنادار داشتند. تحصیلات تنها با بعد انطباق‌پذیری فرهنگ سازمانی و سن فقط با دو بعد دسترسی و خواندن سواد سلامت رابطه معنادار داشتند.
بحث و نتیجه‌گیری: ارتقاء فرهنگ سازمانی کارکنان از طریق آموزش‌های پرسنلی، یادگیری سازمانی، تغییرات سازمانی و منظور کردن این موارد در برنامه‌ریزی استراتژیک می‌تواند ارتقاء سواد سلامت آنان را به دنبال داشته باشد.
واژگان کلیدی: سواد سلامت، فرهنگ سازمانی، کارکنان اداری
ارجاع: صادقی مصطفی، شکیبا الهام، نادری منور. ارتباط سواد سلامت با فرهنگ سازمانی در کارکنان دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان. مجله پژوهش‌های سلامت محور ۱۳۹۹؛ ۶(۱): ۴۹-۳۹.
