بررسی نقش پاداش‌های درونی منابع انسانی و تأثیر رفتار رهبری اخلاقی بر ماندگاری کارکنان
 
رضا شجاعی^۱، ملیکه بهشتی‌فر^۲*

۱. دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت دولتی، گروه مدیریت، واحد رفسنجان، دانشگاه آزاد اسلامی، رفسنجان، ایران
۲. دانشیار، گروه مدیریت، واحد رفسنجان، دانشگاه آزاد اسلامی، رفسنجان، ایران
* نویسنده مسئول: ملیکه بهشتی‌فر
آدرس: رفسنجان، بلوار ولایت، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد رفسنجان
تلفن: ۳۱۳۱۳۰۸۳ ۰۳۴                                    Email: m.beheshtifar@iaurafsanjan.ac.ir                             
 
چکیده:
مقدمه: ماندگاری نیروی انسانی برای سازمان‌ها اهمیت دارد و شناسایی عواملی که سبب ماندگاری کارکنان می‌شود، ضروری است. رفتار رهبری اخلاقی با تأکید بر هنجارها، می‌تواند زمینه را بر ماندگاری کارکنان فراهم سازد و پاداش‌های درونی از طریق مبادلات روانی و اجتماعی سبب حفظ کارکنان در محیط کار می‌شود. این مطالعه، به بررسی نقش پاداش‌های درونی منابع انسانی و تأثیر رفتار رهبری اخلاقی بر ماندگاری کارکنان در دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان پرداخت.
روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع توصیفی – تحلیلی بود که به صورت مقطعی در سال ۱۳۹۸ بر روی ۱۶۹ نفر از کارکنان ستادی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان انجام شد. ابزار گردآوری داده‌ها سه پرسشنامه رفتار رهبری اخلاقی، پاداش‌های درونی منابع انسانی و ماندگاری کارکنان بودند. جهت تحلیل داده‌ها، از رویکرد معادلات ساختاری استفاده شد. داده‌ها در نرم‌‌افزارهای AMOS و  SPSSنسخه ۲۰ وارد شدند.  
یافته­ ها: رفتار رهبری اخلاقی بر میل به ماندگاری کارکنان با ضریب مسیر ۰/۲۹۰ تأثیر داشت. رفتار رهبری اخلاقی بر پاداش‌های درونی منابع انسانی با ضریب مسیر ۰/۳۵۶ و پاداش‌های درونی منابع انسانی بر ماندگاری کارکنان با ضریب مسیر ۰/۵۵۶ تأثیر داشت. همچنین نقش میانجی پاداش‌های درونی منابع انسانی در تأثیر رفتار رهبری اخلاقی بر ماندگاری کارکنان تأیید شد.
بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به اهمیت ماندگاری کارکنان در محیط کار، توصیه می‌شود که به اجرای رفتار رهبری اخلاقی و اجرای دقیق پاداش‌های درونی در دانشگاه توجه شود.
 
واژگان کلیدی: رفتار رهبری اخلاقی، ماندگاری، پاداش‌های‌ درونی‌ منابع ‌انسانی، کارکنان ستادی
 
ارجاع: شجاعی رضا‌، بهشتی‌فر ملیکه.  بررسی نقش پاداش‌های درونی منابع انسانی و تأثیر رفتار رهبری اخلاقی بر ماندگاری کارکنان. مجله پژوهش­ های سلامت محور ۱۳۹۸؛ ۵(۳): ۳۰۱-۲۸۷.