ﺑﺮرﺳﻲ ﻓﺮﺳﻮدﮔﻲ ﺷﻐﻠﻲ در بین ارائه‌دهندگان مراقبت‌های اولیه سلامت در استان مرکزی
احسان زارعی۱، عباس دانش کهن۱، سهیلا خدا کریم۲، رضا عباسی۳*
۱. استادیار، گروه بهداشت عمومی، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران
۲. استادیار، گروه آمار زیستی، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تهران، ایران
۳. دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده مدیریت و آموزش پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تهران، ایران
* نویسنده مسئول: تهران، خیابان ولیعصر، پارک‌وی، دانشکده مدیریت و آموزش پزشکی
تلفن: ۰۲۱۲۶۲۱۵۳۲۸ Email: abbasireza۱۵۰۰@gmail.com چکیده:
مقدمه: امروزه، فرسودگی شغلی به عنوان یک سندرم روان‌شناختی، مشکل عمده‌ای به ویژه در خدمات سلامت بوده و در طیف وسیعی از ارائه‌دهندگان مراقبت‌های سلامت شناسایی شده است. این مطالعه با هدف تعیین میزان فرسودگی شغلی و بررسی ارتباط بین خصوصیات دموگرافیک با ابعاد فرسودگی در بین ارائه‌دهندگان مراقبت‌های اولیه سلامت انجام پذیرفت.
روش بررسی: این پژوهش توصیفی – تحلیلی به صورت مقطعی در سال ۱۳۹۷ انجام شد. نمونه آماری شامل تمام ارائه‌دهندگان مراقبت‌های اولیه سلامت (۳۳۵ نفر)، شاغل در یکی از دانشکده‌های علوم پزشکی استان مرکزی بودند. ابزار جمع‌آوری داده‌ها پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلچ بود. از آزمون‌های آماری رگرسیون ساده و رگرسیون چندگانه استفاده شد. داده‌ها در نرم‌افزار آماری SPSS نسخه ۲۳ وارد شدند.
یافتهها: میانگین نمره خستگی هیجانی ١٥/٥، مسخ شخصیت ٤/٩ و دستاورد شخصی ٣٣/٨ بود. ٢١/٨ درصد دچار خستگی هیجانی بالا، ۲۳ درصد مسخ شخصیت بالا و ٤٧/٥ درصد دارای دستاورد شخصی پایین بودند. رابطه آماری معنادار بین جنسیت، سابقه کار و محل خدمت با فرسودگی شغلی دیده شد.
بحث و نتیجه‌گیری: استراتژی‌هایی نظیر برگزاری دوره‌های آموزشی، ارائه خدمات مشاوره‌ای و مدیریت بهینه منابع انسانی به‌ویژه جهت زنان، شاغلین شهری و کارکنان با سابقه بالا جهت کاهش فرسودگی شغلی پیشنهاد می‌گردد.
Zarei E, Danesh kohan A, Khodakarim S, Abbasi R. Evaluation of Burnout among Primary Health Care Providers in Markazi Province. Health_Based Research 2018; 4 (2) :135-145 URL: http://hbrj.kmu.ac.ir/article-1-261-fa.html
زارعی احسان، دانش کهن عباس، خداکریم سهیلا، عباسی رضا. ﺑﺮرﺳﻲ ﻓﺮﺳﻮدﮔﻲ ﺷﻐﻠﻲ در بین ارائه‌دهندگان مراقبت‌های اولیه سلامت در استان مرکزی. پژوهش های سلامت محور. 1397; 4 (2) :135-145
