چارچوبی برای ارزشیابی ارزیابان اعتباربخشی بیمارستان‌های ایران
عباس سالاروند۱، ابراهیم جعفری پویان۲*
۱. کارشناس ارشد مدیریت خدمات بهداشتی و درمانی، بیمارستان آپادانا، تهران، ایران
۲. دانشیار، گروه علوم مدیریت و اقتصاد سلامت، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
* نویسنده مسئول: تهران، خیابان انقلاب، خیابان قدس، خیابان پورسینا، دانشکده بهداشت، گروه علوم مدیریت و اقتصاد بهداشت
تلفن: ۰۲۱۴۲۹۳۳۰۵۸ Email: jaafaripooyan@tums.ac.ir
چکیده:
مقدمه: اعتباربخشی به عنوان یک مدل شناخته شده برای ارزشیابی عملکرد مراکز درمانی، با هدف ارتقاء کیفیت در نظام‌های سلامت کشورهای مختلف به شمار می‌رود که موفقیت آن ارتباط مستقیمی با عملکرد مؤثر ارزیابان آن دارد. در همین راستا هدف این مطالعه ارائه یک چارچوب مفهومی برای ارزشیابی ارزیابان اعتباربخشی بیمارستان‌های ایران می‌باشد.
روش بررسی: این مطالعه کیفی با رویکرد پدیدارشناسی در سال ۱۳۹۶ با بهره‌گیری از نظرات ۳۰ نفر از افراد خبره و با تجربه در زمینه برنامه اعتباربخشی بیمارستان در سطوح وزارت بهداشت، دانشگاه‌های علوم پزشکی، بیمارستان‌ها و ارزیابان اعتباربخشی که به روش نمونه‌گیری هدفمند با حداکثر تنوع انتخاب شده بودند، صورت گرفت. داده‌ها از طریق مصاحبه نیمه ساختار یافته جمع‌آوری و با روش تحلیل محتوا تحلیل شدند.
یافته‌ها: چهار کد اصلی و بیست‌وهشت کد فرعی به دست آمدند. کدهای اصلی شامل ضرورت و اهمیت ارزشیابی ارزیابان، اصول و الزامات ارزشیابی ارزیابان، ساختار ارزشیابی ارزیابان و روش‌های ارزشیابی ارزیابان بودند.
بحث و نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش می‌تواند چارچوب مؤثری برای ارزشیابی ارزیابان اعتباربخشی بیمارستان‌های کشور در اختیار متولیان نظام سلامت قرار دهد. به‌عبارت‌دیگر ارزشیابی مستمر عملکرد ارزیابان اعتباربخشی با استفاده از روش‌های مختلف و مبتنی بر اصول و الزامات ذکر شده در این پژوهش می‌تواند منجر به ارتقاء عملکرد ارزیابان اعتباربخشی و در نهایت تحقق بیشتر اهداف اعتباربخشی بیمارستان‌های کشور شود.
Salarvand A, Jaafaripooyan E. A Conceptual Framework for Evaluation of Accreditation Surveyors of Iran Hospitals. Health_Based Research 2019; 4 (4) :421-436 URL: http://hbrj.kmu.ac.ir/article-1-300-fa.html
سالاروند عباس، جعفری پویان ابراهیم. چارچوبی برای ارزشیابی ارزیابان اعتباربخشی بیمارستان‌های ایران. پژوهش های سلامت محور. 1397; 4 (4) :421-436
